شواهدی از وقوع ابرنواخترها در نزدیکی زمین


هر پنجاه سال یک بار، کمی بیشتر یا کمتر، جایی در کهکشان راه شیری ستاره ای بسیار چگال منفجر می شود. نتایج این انفجار به طور مرعوب کننده ای قدرتمند است، چرا که انرژی ای که در کسری از ثانیه آزاد می شود، با تمام انرژی ای که خورشید ما در طول یک میلیون سال منتشر می کند برابر است. در اوج خود، یک ابرنواختر می تواند درخشش کل کهکشان راه شیری را تحت الشعاع قرار بدهد.
به نظر کاملا بدیهی است که شما دلتان نمی خواهد یک ابرنواختر در نزدیکی زمین رخ بدهد. ولی شواهد رو به افزایشی حاکی از این هستند که یک مورد اتفاق افتاده، در واقع بیشتر از یکی. حدود 10 میلیون سال پیش، یک خوشه ابرنواخترها در نزدیکی ما مثل دانه های پاپ کرن شروع به منفجر شدن کردند.  و ما امروز این موضوع را می دانیم به این علت که این انفجارها حباب عظیمی در فضای میان ستاره ای ایجاد کردند و ما در داخل آن هستیم.
منجمان به آن "حباب محلی" می گویند. این محیط بادام زمینی شکل، حدودا 300 سال نوری طول داشته و تقریبا چیزی درون آن وجود ندارد.  گاز داخل حباب بسیار رقیق (0.001 اتم در هر سانتیمتر مکعب) و بسیار داغ (حدود یک میلیون درجه سانتی گراد)  بوده و محیطی کاملا متفاوت با مواد میان ستاره ای معمولی است.